Van Guanacaste naar Nicaragua

Lieve en beste lezers van ons reisverhaal, 

Sinds ons laatste verslag hebben we weer heel veel beleefd en meegemaakt. De eerste dagen in Santa Teresa hebben we rustig aan gedaan omdat Johan zich niet heel erg lekker voelde. Gelukkig hadden we daar een grote kamer met airco, balkon en een gezamenlijke buitenkeuken. De patient kon in de koelte op bed blijven, Henny haar boeken lezen op het balkon en ondertussen genieten van alles wat er op straat en in de bomen voorbijkomt. De keuken was een uitkomst met de van streek zijnde maag en darmen van Johan. Zelf een licht potje koken, wat rijst een soepje en na 3 dagen lukte het om weer langs het strand te wandelen en in een restaurant aan te schuiven.

Santa Teresa is een leuk surfersdorp en de laatste dagen daar hebben we wat korte tochtjes gemaakt, op het balkon en lekker lui aan het strand gezeten. Doordat we veel in het hotel waren en van de keuken gebruik maakten kregen we wel heel leuk contact  met een medewerkster van het hotel. Een wat oudere mevrouw die alleen Spaans spreekt en het gezellig vindt met ons te babbelen. Heeft geen idee waar NL ligt en snapt al helemaal niet dat wij zoveel van haar land weten en op plaatsen geweest zijn waar zij geen weet van heeft.

Donderdag 27 april worden we om 8.00 uur opgehaald door een shutlle om naar Samara gebracht te worden. Maar voordat we vertrekken krijgen we een Whatsapp uit NL met de verschrikkelijke mededeling dat Frans van Hintum, een collega van Johan, plotseling overleden is. Van onze leeftijd en was samen met zijn vrouw nog op Johans jubileumetentje in december. We zijn hierdoor behoorlijk van slag en beseffen dat alles toch maar weer zeer betrekkelijk is. Met gemengd gevoel gaan we verder. Uitgezwaaid, veel heil en zegen en bescherming op onze wegen, Bendiciones de Dios toegewenst door onze "vriendin" en ze hoopt dat we volgend jaar terugkomen.

Aan het begin van de middag komen we aan in Samara bij hotel Entre dos Aquas, bekend adres voor ons, het is de derde keer dat we hier logeren en we krijgen dan ook, als vaste gasten, 10% korting op de kamerprijs. Niet zoveel veranderd hier, buiten dat de eigenaren Brandon en Lilah inmiddels een zoontje hebben en niet meer in het hotel wonen. Tegenwoordig een receptioniste in dienst hebben, maar zich wel elke dag even laten zien. Ook in het dorp is sinds we hier in 2002 voor het eerst waren, weinig veranderd. Hier en daar een ander restaurant of hotel maar verder weinig nieuws onder de bloedhete zon. We maken weer lange wandelingen langs het strand en naar Rio Buena Vista waar altijd veel hagedissen, vogels en apen te zien zijn. Het is einde droge tijd en er staat maar heel weinig water in de rio. Hier en daar een plasje, dus we kunnen een heel stuk door de droge rivier lopen maar komen onderweg toch heel wat mooie dieren tegen. Blijft na al die jaren nog steeds een geweldige plek om te zijn.

In Samara gaan we ook het vervolg van onze reis richting Nicaragua regelen en kiezen voor het bureautje van "Lo que hay" (Het is zoals het is) Zijn een tijdje zoet met, in het Spaans, afspraken maken over vervoer met taxi en Ticabus en bij overhandiging  van onze paspoorten voor de definiteve bevestiging zegt het meisje aan de balie: "O wat leuk, ik ben ook Nederlands" Gesprek loopt in een keer een stuk soepeler en we kletsen nog een tijdje over haar verblijf in Samara. Maken kennis met haar ouders die toevallig ook op bezoek zijn en over haar terugkeer naar NL, waar ze na 3 jaar weer gaat studeren en, zoals zij ervaart, de machocultuur van Midden Amerika achter zich laat.

Dinsdag 2 mei om 7.00 uur laten we Samara achter ons en rijden in ruim 2 uur met een taxi naar Liberia. Een rit die met het openbaar vervoer 5 uur duurt, we kiezen deze reis op sommige momenten toch voor een wat luxere optie. De chauffeur zet ons keurig af bij de terminal waar de Ticabus ons om 10.30 uur op zal pikken en ons uiteindelijk naar Rivas brengt. Aan de grens verloopt alles voor latino-begrippen zeer voorspoedig, vallen de wachttijden mee bij de loketten waar de uitreistax Costa Rica betaald moet worden en de stempel in je paspoort gezet. Ondertussen wordt je belaagd door allerlei mannetjes die Costaricaanse colonnes en Amerikaanse dollars willen wisselen voor Nicaraguaanse cordobas. Hectisch allemaal, maar heeft wel iets. De Ticabus rijdt vervolgens tot aan de grens van Nicaragua en daar neemt de busboy de administratie over, iedereen levert zijn paspoort bij hem in en betaald de inreistax voor Nicaragua. Tegen betaling van $ 1 per persoon krijgt hij met de paspoorten van alle passagiers voorrang aan het loket. Vinden wij met onze Europese gedachten misschien een beetje vreemd, maar we zijn nu eenmaal in Latijns Amerika haha. Wij hoeven alleen maar met onze bagage in de rij voor controle en als dat alles voorbij is krijgen we voor we de bus instappen onze gestempelde paspoorten weer terug en kan de reis vervolgd worden.

Het is nog maar een klein stukje naar Rivas waar wij uitstappen en meteen een stuk of 5 mannen om ons heen hebben die ons met een fietstaxi naar de ferry in San Jorge willen brengen. Het is 5 km en we denken dat we qua prijs gewoon genept zijn, maar twee volwassenen met grote rugzakken bergje op, bergje af fietsen is ook niet niks. In ruim een uur vaart de ferry naar Isla Ometepe en daar hebben we ons met een gedeelde taxi naar ons eerste hotel daar in Santo Domingo laten brengen waar we eind van de middag aankomen. Hartstikke moe van het reizen en alle indrukken maar we hebben een geweldig hotel met uitzicht op het meer van Nicaragua en vulkaan Maderas. 

Drie dagen zijn we hier gebleven en hebben prachtige wandelingen gemaakt, Ojo de Aqua bezocht waar een natuurlijke bron is en een plek op het eiland waar je precies tussen de twee vulkanen in bent. Veel grote en kleine hagedissen hier, natuurlijk apen, vogels voornamelijk Bleu Jays, een kleine papegaaiensoor de lora en heel veel vlinders. Maar ook veel wind en kleine vliegjes die  blijkbaar uit het meer komen. 's Avonds zitten er hele wolken om de lampen heen en de volgende ochtend zijn ze allemaal dood. Ze steken niet en gaan niet op je zitten, maar het is ook niet fijn.  Vrijdag 5 mei zijn we voor 3 dagen naar Charco Verde vertrokken op het andere deel van het eiland en aan de voet van de vulkaan Concepcion. Windstil,  mooi hotel met een goed restaurant en naast Natuurpark Charco Verde met een vlindertuin en 8 uitgezette senderos, waarvan wij er in twee dagen een aantal gelopen hebben.

Ometepe is een geweldig eiland waar nog veel met paard en wagen gereden wordt, de paarden, koeien en varkens los op straat en langs het meer wandelen. De vrouwen de was doen in het meer en de mannen in het meer staan om vissen te vangen voor de maaltijd. De mooiste vissen waar wij veel geld voor betalen om in een aquarium te houden worden hier gegeten.  Hebben we geprobeerd uit te leggen, maar dan wordt je zeer ongeloofwaardig aangekeken. In 2008 waren we ook al hier en hebben toen veel gesproken met Leidy die indertijd werkte in het hotel waar we toen logeerden. Door de jaren heen af en toe contact met haar gehouden ook via Facebook en natuurlijk hebben we haar nu even ontmoet en 9 jaar bijgepraat. Erg leuk en de mensen die met ons op Facebook zitten hebben ongetwijfeld de foto's voorbij zien komen.

Afgelopen maandag hebben we weer afscheid genomen van Ometepe, we hebben erg genoten, met dank aan de collega's van de HAS want dit was nog een cadeautje ter gelegenheid van Johans afscheid. Weer met de ferry terug naar het vasteland van Nicaragua, een Nederlandse ferry notabene gemaakt in Gorinchem en met Nederlandse zwemvesten geschikt voor Rijn en Binnenvaart  

Op dit moment zijn we in San Juan del Sur aan de zuidwestkust van Nicaragua en hebben vandaag afspraken gemaakt voor a.s. donderdag wanneer we weer naar Costa Rica teruggaan maar daarover later meer.

We hebben vandaag nog precies een maand te gaan de regentijd is inmiddels begonnen dus elke dag aan het einde van de middag een bui maar nooit koud dus ook niet echt verfrissend en hte is nodig want het is ongelooflijk droog overal.

 Hartelijke groeten allemaal en tot het volgende verslag.  

Johan en Henny