Een week in Sámara

Hola familia y amigos,

Sinds vorige week donderdag 13 januari hebben we in Sámara vertoefd, altijd weer leuk om daar te zijn en voor ons genoeg te zien en te beleven. Er zijn wat kleine verbeteringen en veranderingen in het dorp maar eigenlijk is alles nog steeds zoals de eerste keer dat wij hier kwamen in 2004 ☺️ 

Voor de eerste 4 nachten hadden we een kamer bij Casa Paraiso geboekt een kleurrijk beetje hippie-achtig hotel met daarbij een heel goed Italiaans en vegetarisch restaurant. In eerste instantie vonden we de kamer een beetje donker omdat hij in een soort patio lag, maar eenmaal in gebruik was dat toch wel plezierig, er kwam geen zon op de ramen en daardoor bleef de kamer heerlijk koel. Het hotel en restaurant wordt gerund door de zeer gastvrije Italiaanse Sylvia en haar zoon Rudy. Dertig jaar geleden in haar eentje voor vakantie naar Costa Rica gekomen en nooit meer weggegaan. Sprak de taal niet, kende niemand, had geen onderdak, liet haar spaargeld vanuit Italie overmaken en iedereen verklaarde haar voor gek. Door de jaren heen twee zonen gekregen en deze in haar eentje opgevoed, hard gewerkt en nog steeds maar ze is helemaal gelukkig hier en blij met wat ze heeft bereikt.

Vrijdag maken we een lange wandeling langs het strand 3 km heen en 3 km terug, prachtige strand- en zeevogels, mooie vergezichten en wat een rust. Het is nog steeds zomervakantie in Costa Rica en het is inderdaad drukker dan normaal, maar in onze ogen is het stil. We lunchen bij “the Sherrif” een strandtent die al zo lang als wij in Sámara komen bestaat, de eigenaar herkent ons meteen, merkt ook op dat Johan een baard heeft tegenwoordig, vertelt dat het goed met hem gaat. Inmiddels ook gepensioneerd maar kan het niet laten elke dag even langs het restaurant te lopen om te kijken hoe het gaat. En zoals dat hoort als je in Sámara bent,’s middags een siësta, rond 16.30 uur een drankje op het strand hapje eten en uiterlijk 22.00 uur naar bed, maar meestal halen we dat niet. De dagen in Costa Rica beginnen vroeg, over het algemeen 7.00 uur wakker, douchen, ontbijten en vaak om 8.30 uur al op pad.

Zaterdag lopen we naar de Rio Buena Vista, ongeveer 1 uur over een lange onverharde en zeer stoffige weg, maar ook heel mooi. Weer andere vogels, grote zwarte leguanen, koeien, paarden en brulapen. De loop van de rivier is ook alle jaren anders, de ene keer kan je langs de oevers aan de rechterkant om basilisken, reigers en ijsvogels te spotten, soms kun je zo naar de overkant van de rivier lopen, nu gaat dat niet lukken. Auto’s, brommers en fietsen gaan door de rivier en wij gaan dit jaar een klein stukje naar links. Schoenen en kousen uit en zo naar de kant van de rivier waar we een stukje droog kunnen lopen en we ook weer moois zien, de koeien en de bijbehorende koereigertjes voorbij zien gaan. Als we even rust nemen in de schaduw komen er twee mannen van bovenaf naar de rivieroever, zij zijn bezig het land op te meten, maken een praatje en lopen terug. Even later klimmen wij dezelfde kant die zij naar beneden gekomen zijn omhoog en kunnen zo klein stukje door de jungle, met droge voeten terug naar de weg waar we nog getrakteerd worden op een trogon, prachtige vogel en een familie brulapen die ons nieuwsgierig bekijken. Heerlijke lunch bij een soda waar de brulapen over de electriciteitsdraden lopen. Wat wil je nog meer?

Zondag wat later aan het ontbijt en een dagje rustig aan, andere kant het strand aflopen waar de Costa Ricaanse families bezig zijn schelpjes, krabbetjes en kokkels te vangen om lekker op te eten. Aan deze kant van het strand Playa Cangrejal, waar bijna geen toeristen komen, is wel veel veranderd, een mooie strandopgang gemaakt, parkeerplaats met een heuse bewaker erbij, een soort van cafetaria en de wei waar voorheen paarden stonden is niet meer in gebruik. 

Maandag uitchecken bij Casa Paraiso, maar we blijven nog een paar dagen in Sámara. We hebben voor 3 nachten een kamer bij Suites Bellavista geboekt, net iets buiten het dorp en tegenover de eerder genoemde paardenwei. We kunnen onze bagage tussen uit- en inchecken zolang bij Casa Paraiso laten, maken nog een wandelingetje naar Playa Matapalo en na de lunch zal Sylvia een taxi bellen om ons naar het volgende hotel te brengen. Niet zo heel ver, maar met bagage en bij deze temperatuur niet zo handig. Sylvia belt en ja hoor “ahorita” (zometeen), ondertussen weten we dat dat hier niet alles wil zeggen en als er na een half uur nog niemand is wordt Sylvia ongeduldig en gaat andere chauffeurs bellen. Uiteindelijk komt Alex en brengt ons voor 1000 colones (ongeveer € 1,50) in een ritje van 10 minuten naar het volgende adres. Mooie kamer, met eigen zitje en zwembad voor de deur.

Dinsdag moeten we eerst een busticket gaan reserveren voor de rit naar San José a.s. donderdag, dat kan bij het kantoortje van Alfaro, de busmaatschappij in het dorp.  En ‘s middags naar Playa Buena Vista waar we de zonsondergang willen gaan bekijken. Half uurtje lopen ongeveer langs een weg waar een paar hotels en huizen van voornamelijk Amerikanen staan, het laatste stukje is over een stoffig weggetje vol bulten en gaten door het bos, maar het is de moeite waard en de zonsondergang is formidabel.

Woensdag is onze laatste dag in Sámara en we willen nog één keer naar de rivier. Suites Bellavista ligt op de weg en dat scheelt al zeker een half uur met afgelopen zaterdag. Op advies van een van de jongens aan de receptie, lopen we via de wetlands aan de achterkant van het hotel. Mooi stukje om te lopen, van de natuur te genieten en er staan hier ook prachtige huizen, bovendien komen we een stuk verder pas op de stoffige weg terecht. Onderweg worden we verrast door een squirrel cuckoo, prachtige vogel die zich mooi laat fotograferen. Bij de rivier weten we nu hoe we met droge voeten in de bedding kunnen komen en genieten nog een keer van al het moois.

Donderdag stappen we om 9.30 uur op de bus naar San José en laten Sámara achter ons. Altijd heerlijk hier en we hopen dat het zeker niet de laatste keer zal zijn. Van het droge, warme en stoffige Guanacaste reizen we naar Dominical aan de Costa Ballena. Afstanden in Costa Rica zijn allemaal niet zo groot, maar de wegen dusdanig dat je nooit harder rijdt dan  50 km per uur en in 1 dag naar Dominical gaat dus niet lukken. We hebben als tussenstop hotel Aranjuez in San José geboekt. Achteraf ook maar goed blijkt, want de rit verloopt niet helemaal vlekkeloos. Via de brug over de golf van Nicoya gaat de weg via de Panamerican door de bergen naar San José. Klinkt goed die Panamarican, een hele belangrijke weg die Noord en Zuid-Amerika met elkaar verbindt. maar in Costa Rica nog bijna overal 2-baans. Zo hier en daar is men aan het verbreden maar sinds 2008 zien we dat ook niet echt opschieten. Veel vrachtverkeer dus langzaam achter elkaar aan. We hebben het er met elkaar over dat we hier ooit een keer over moesten stappen op een andere bus omdat de onze het begaf. De woorden zijn nog niet koud en, nee hè? Chauffeur rijdt heel langzaam, kan geen vaart meer maken en zet de bus bij een benzinestation aan de kant. Dikke zwarte rook komt achter uit de bus en iedereen eruit, chauffeur spuit met een waterslang de koeling schoon en even later; “vamonos” iedereen weer de bus in en verder. Paar kilometer verder zelfde probleem, weer koelen met water, monteur erbij, wat gepriegel hier en daar, we kunnen weer en halen nu zonder problemen San José. Het is dan ondertussen wel 16.00 uur, dus snel een taxi naar het hotel, opfrissen, biertje drinken, wat eten en slapen.

Na een heerlijk en uitgebreid ontbijt in de tuin waar het koloniale hotel Aranjuez om bekend staat, laten we ons met een taxi naar de busterminal van Tracopa brengen. Hier vertrekken alle bussen naar Pacifico Sur. Handen desinfecteren, temperatuur meten en een ticket met gereserveerde plaats kopen. 10.15 uur gaan we rijden en met een koffiepauze tussendoor zijn we om 13.45 uur in Dominical. 

Voor we ons naar hotel Villas Rio Mar laten brengen eerst wat eten in het dorp, weinig veranderd, blijft een laid back surfersdorp met veel hostels en goedkope hotelletjes voor de jonge surfjongens en meisjes. Wij hebben voor 4 nachten net iets buiten het dorp langs de Rio Baru een wat luxer hotel geboekt, midden in de natuur maar wel op loopafstand van het gezellige dorp.

Voorlopig vermaken we ons hier prima en horen van het thuisfront dat de besmettingscijfers in NL alsmaar oplopen. Scholen van onze kleinkinderen weer dicht zijn, hele klassen in quarantaine, winkels open maar ook weer dicht omdat er geen personeel is. En heel veel lange tenen, korte lontjes en boze berichten in de krant. We lezen en horen het allemaal wel maar zeer beperkt en nemen er zo min mogelijk notitie van. We zien het allemaal wel weer als we terugkomen en voorlopig lijkt het hier wel of het allemaal niet zo erg is.

Saludos en blijf gezond allemaal. Pura Vida!!

Johan en Henny