Dominical, Uvita en Puerto Viejo de Sarapiqui

Chicos y chicas,

Van 21 tot 25 januari hebben we vier dagen genoten van de luxe bij hotel Villas Rio Mar, prachtige ruime kamer in een mooie tuin en achterliggend stukje jungle. Twee heerlijke zwembaden voor de nodige verkoeling en een fantastisch restaurant.

De eerste dag een beetje relaxen, videobellen met de kinderen, stukje lopen naar het dorp, koffie drinken bij Mono Congo waar ze hele lekkere cappuccino maken. Bij Coco’s soda eindelijk “sopa negra” gevonden op de menukaart, want naast casado, ceviche en chifrijo is dat ook een van de Costa Ricaanse gerechten waar zeker Henny van geniet. Na deze goed vullende lunch niet over het strand, maar het pad dat er net achter ligt lopen. Het mooie hotel Casa Amarillo waar we in 2010 voor de eerste keer kennismaakten met Dominical is nu Cool Vibes Beach hostel voor surfers geworden. Veel vogels en leguanen aan deze kant van de kust, maar helaas ook doodgereden door de quads en de pick-ups die deze onverharde weg gebruiken om surfplanken weg te brengen. Beetje jammer 😏 Het is nog steeds zomervakantie voor de Costa Ricanen dus aan de meer toeristische kant van de kust staat het straatje vol met kraampjes die allerlei souvenirs verkopen. Aan ons niet meer besteed, ook niet voor “the best price” haha. We proberen juist zo min mogelijk mee terug te nemen.

Blijft toch leuk om hier rond te lopen en te zien hoe hele families partytenten opzetten langs de zee en de Rio Baru, goedgevulde koelboxen met heel veel eten, visjes vangen en een vuurtje maken om ze ter plekke op te kunnen eten. Wij gaan nog even langs brouwerij Fuego, tegenwoordig meer restaurant dan proeflokaal en heel Amerikaans. Veel IPA, maar ook een lager biertje gebrouwen met dragon fruit. Wel geprobeerd, maar hebben toch liever een Bossche Posse 👌

Zondag na het uitgebreide ontbijt gaan we het trailtje lopen dat uitgezet is in de jungle achter het hotel en vanuit de tuin bereikbaar. Waarschijnlijk niet zo heel veel gebruikt, want de aanwijzingsbordjes zijn behoorlijk versleten en ontbreken zo hier en daar. Het tochtje is niet lang maar best wel pittig. Op gevoel en goed geluk, over boomstronken klimmend en dalend, genieten we van dit stukje natuur en komen uiteindelijk via de groentetuin van het hotel weer terug in de tuin waar ook nog van alles te zien is. ‘s Middags even lekker aan het zwembad en ondertussen uitzoeken waar we na volgende week heen gaan. Het is druk overal en we moeten in tegenstelling tot voorgaande jaren echt op tijd de hotels vastleggen. Costa Rica blijkt voor velen een geliefde bestemming te zijn in Covid-tijd.

Maandag onze laatste dag bij Villas Rio Mar, weekend voorbij en het is een stuk rustiger nu langs de Rio Baru. I.p.v. naar Dominical lopen we vanochtend de andere kant op, het heeft afgelopen nacht geregend en de bomen, planten en bloemen zijn schoongespoeld. Wat een pracht en wat een kleuren, na al die jaren kunnen we hier nog zo van genieten.

Dinsdag bagage weer pakken, nog één keer door de prachtige tuin om reptielen en vogels te spotten, uitchecken en we laten een taxi bellen om ons 20 km verderop te brengen naar Bahia Uvita. We hebben daar voor 3 nachten een kamer geboekt bij Cabinas Bahia Uvita, bekend adres want we zijn hier al een paar keer eerder geweest. Geboekt via Booking.com maar het is ons niet helemaal duidelijk of Marcus en Mariela nog steeds de eigenaren zijn. Bij aankomst blijkt er bij de ingang een Falafel-restaurant te zijn en de 7 cabinas zijn opgesplitst in 3 en 4. De eerste 4 heten voortaan Trópico Ballena lodge, de achterste 3 nog steeds Bahia Ballena en worden tegenwoordig beheerd door een Frans echtpaar: Sanbrina en Christophe. Op het terrein zijn nog wat huisjes gebouwd en wat blijkt; in het eerste woont Mariela en zodra zij ons ziet komt ze naar buiten, hartelijk welkom en wat leuk dat jullie er zijn. Nee Marcus woont hier niet meer, is tegenwoordig in San José, er is nog wel een kamer voor hem en zo af en toe komt hij over om wat klusjes te doen. Mariela is nog wel de eigenaresse van het geheel, verhuurt alles en ook de huisjes verder op het terrein als mensen voor langere tijd willen huren. Prima allemaal en de kamers zijn eigenlijk nog hetzelfde, met het enige verschil dat er een paar ongelukkige houten krukjes en een tafeltje op de veranda staan en dat je extra moet betalen als je met warm water wil douchen. Nou is het water uit de kraan hier nooit echt koud, maar toch..... zal wel Frans zijn 😉 

Woensdag eerst een busticket regelen voor de directo a.s. vrijdag naar San José, we moeten hiervoor naar het busstation aan de hoofdweg “de Costanera” is ongeveer 3 km en we maken er meteen een mooie wandeling van langs de Rio Uvita. Veel gebouwd hier de afgelopen 3 jaar, huizen en hotels, maar nog steeds een stoffige weg met kiezel en zand. Terug via de weilanden en het dorp en na de lunch naar Parque Nacional Marino Ballena. Vandaag is het eb om 14.10 uur en dat wil zeggen dat je via het strand, stukje door de Rio Uvita, die dan ook maar tot aan je enkels komt, naar de “walvisstaart” kunt lopen. Een stuk strand en rif dat er bij eb uitziet als een walvisstaart, heel mooi en een leuke wandeling met overvliegende pelikanen, krabbetjes op het strand, reigers in de rivier en roofvogels boven de palmen.

Voor we verder reizen zou Johan wel naar de kapper willen, maar zowel in Dominical als hier is geen kapper of barbershop te bekennen. Hij gaat ‘s avonds even informeren bij Mariela, ze weet er een in de buurt maar die heeft nog vakantie. Bovendien is zij met een paar vriendinnen druk bezig met het verwisselen van een lekke autoband. Slecht licht, slecht materiaal en geen kracht genoeg om de moeren los te draaien. Op advies en met hulp van Johan wordt er naar een buis of iets wat daarop lijkt gezocht om extra kracht te kunnen zetten en de band verwisseld. Iedereen blij en Mariela kan morgen weer op stap.

Wij lopen de laatste dag in Uvita naar de andere ingang van het park, waar vaak de rode ara’s te zien zijn en zeker nu, januari, februari, maart is paartijd. De eerste ara’s zien we gewoon in de straat al in de boom zitten, wat een prachtige dieren. Veel foto’s maken natuurlijk en na dit cadeautje gaan we verder op weg naar ons eigenlijke doel. Hele mooie omgeving die ook altijd wel even de moeite waard is maar als we bij de ingang komen, wordt er voor het eerst in al die jaren gevraagd een entreeticket te kopen. Hebben we gisteren wel gedaan, maar voor deze kant hebben we dat nog nooit gehoeven, en het kaartje van gisteren ligt natuurlijk op de kamer. Deze kant van het park voegt verder weinig toe, dus dan maar niet. Locals mogen gewoon doorlopen en een van hen zegt tegen ons dat we geen kaartje moeten kopen en heeft het over de “coinmachine” voor toeristen van het Minae. Hij wijst ons de weg voor de afzetting langs, gewoon volgen zegt hij, steeds rechts aanhouden en uiteindelijk kom je weer op de hoofdweg uit en heb je ook prachtige vogels en ara’s gezien. Ziet er betrouwbaar uit dus we volgen zijn advies op en hij heeft gelijk. We komen langs een soort van tentenkamp waar mensen wonen, Nicaraguanen lijkt ons. Volgen de weg en ja hoor ook hier ara’s, prachtige bomen, planten en bloemen en na een mooie lus gelopen te hebben komen we inderdaad weer uit op de hoofdweg. Maken nog een extra lusje naar het dorp met de vieroogvissen in het riviertje, de basilisken en een prachtige roofvogel die weggejaagd wordt door de brutale vliegenvangertjes. ‘s Avonds samen met de Costa Ricanen in een grote zaal met heel veel televisies kijken naar de wedstrijd Costa Rica - Panama die met 1-0 gewonnen wordt door Costa Rica en waardoor ze nog een kansje hebben zich te plaatsen voor het WK.

Vrijdag 28 januari gaat de wekker om 5.15 uur, 6.00 uur hebben we een taxi afgesproken om ons naar het busstation te laten brengen. We hebben een ticket voor de bus van 7.00 uur, dus dan kunnen we daar eerst nog ontbijten. Sanbrina is voor ons opgestaan om de sleutel in ontvangst te nemen en de poort open te maken. Als er om 6.05 uur nog geen taxi is gaat ze bellen, geen gehoor. Wel na 5 minuten een Whatsapp dat de chauffeur pech heeft met zijn auto 😜 Andere taxi bellen, die is er snel en binnen 10 minuten staan we op het busstation. Koffie en koek als ontbijt en om 7.30 uur stopt er een bus met daarop San José. Toch even vragen aan de chauffeur of dat misschien onze bus is; nee die van ons komt aan de overkant van de drukke Costanero. Voor de zekerheid ook nog even informeren bij het loket: eh ja, soms komt hij aan deze kant maar soms ook aan de overkant, worden we ook niet wijzer van. Goede raad is duur en we gaan voor de zekerheid aan de overkant staan, mocht de bus dan toch bij het busstation indraaien zijn we eerder overgestoken dan wanneer we hem voorbij zien rijden. Een jongen zit al bij de halte en wacht nog steeds op de bus van 6.30 uur, met nog paar anderen hebben wij allemaal een kaartje voor 7.00 uur. De groep wordt steeds groter en om 7.10 uur stopt er een bus waar San José op staat, chauffeur bekijkt de tickets en sommigen mogen instappen, maar anderen waaronder wij, worden verwezen naar het busstation waar inmiddels ook een bus staat. Oversteken maar weer, kaartje laten zien en ja hoor, bagage wordt onderin de bus geladen, we mogen mee. Nee, nog niet instappen chauffeur gaat eerst koffiedrinken en wat eten voor vertrek. Uiteindelijk gaan we om 7.45 uur rijden, maar dan gaat het ook snel. Met een koffie- en plaspauze onderweg in een keer door naar San José waar we om 11.30 uur aankomen bij de terminal van Tracopa, daar een taxi naar de terminal van Caribeño en een kaartje kopen naar Puerto Viejo de Sarapiqui.  Het is inmiddels 12.00 uur en de eerstvolgende bus gaat om 13.30 uur. Kunnen we even lunchen voor we aan het laatste stukje beginnen. Via Braulio Carrillo rijden we de Caraïben in. Heel andere omgeving, meestal wat natter dus ook groener en een weelderige natuur.

15.30 uur zijn we in Puerto Viejo de Sarapiqui en met een taxi staan we binnen een kwartier bij hotel Ara Ambigua waar we de eerste 4 nachten hier geboekt hebben. Voor we inchecken meteen een passend welkom door twee toekans die boven in de boom zitten te krassen. Tien jaar geleden dat we hier waren, maar we worden meteen herkend door Liz en hartelijk welkom geheten. Er is flink verbouwd, bijgebouwd en aangepast en het hotel wordt nog steeds gerund door Liz, Delfin met hun inmiddels volwassen kinderen en er lopen ook al 4 kleinkinderen rond. We krijgen een prachtige kamer met een geweldig uitzicht, terras met twee heerlijke stoelen en een eigen stukje jungle voor de deur. Hier komen we onze tijd wel door.

Zaterdagochtend worden we gewekt door de brulapen, zitten er twee grote parkieten in de boom naast onze kamer te schreeuwen en vliegen de groene ara’s naar de bomen tegenover ons. Dat is nog eens wakker worden en naast de ontbijtzaal is een voederplank gemaakt waar de mooiste vogels af en aan vliegen. Camera’s maken hier overuren. 

Na het ontbijt eerst een wandeling naar het stadje/dorp en op zoek naar een kapper. We vinden een barbershop waar Johan keurig geknipt, gewassen en geschoren wordt. Die ziet er weer prima uit en dat allemaal voor 4500 colones = € 6. Meteen maar even koffie drinken en genieten van de zaterdagse drukte in Sarapiqui waar men de boodschappen voor het weekend doet en op straat van alles verkocht wordt. Groente en fruit uit de laadbak van een auto, ceviche uit een kofferbak en een fietsmand vol met plastic zakjes palmhart. 

Gisteren en vandaag hebben we vanaf ons eigen terras genoten van het uitzicht en alles wat gewoon bij de kamer aan komt vliegen of lopen. Wandelingetje door de tuin, over de uitgezette senderos, langs de vijver met schildpadden, reigers en de kaaiman. ‘s Avonds bij schemering naar de kikkertuin voor de roodoogkikkers. Wandelingen in de omgeving over de rustige paden door het voornamelijk boerenland hier en ook daar genieten van de vele vogels, met als kers op de taart twee groene ara’s die voor ons poseren. Vanmiddag de eerste gifkikker (dendrobates auratus) in het bos. En verder natuurlijk het goede restaurant en 3 heerlijke zwembaden om af te koelen. Wat wil een mens nog meer? Maar morgen gaan we toch weer verkassen, slechts 5 km naar Gran Gavilan een lodge aan de andere kant van Sarapiqui en langs de rivier.

We zijn inmiddels al over de helft van onze reis en voorlopig vermaken we ons nog prima hier. We blijven jullie op de hoogte houden van onze belevenissen.

Hartelijke groeten en Pura Vida!

Johan en Henny