Gran Gavilan Sarapiquí, Tortuguero Nationaal Park en Cahuita.

Hola familia, amigas y amigos,

We zijn nu 5 weken onderweg en het is  zo fantastisch om weer te kunnen reizen, afgelopen weken weer zoveel moois gezien en meegemaakt.

Dinsdag 1 februari zijn we in Sarapiqui verhuist van Ara Ambigua naar Gran Gavilan, 5 km verder maar een hele andere omgeving. Bij het uitchecken vragen we of er een taxi gebeld kan worden, natuurlijk kan dat maar Delfin de eigenaar moet toch naar Puerto Viejo en biedt aan ons te brengen. Dat we nog een paar dagen naar een ander hotel in de buurt gaan maakt voor hem niet uit en hij rijdt zelfs nog een stukje om om ons te wijzen op een boom die volhangt met nesten van de oropendola en ondertussen vertelt hij ons dat Gran Gavilan een andere eigenaar heeft en overgenomen is door Spanjaarden. En inderdaad, veel veranderd sinds 3 jaar geleden. Alles keurig geschilderd en opgeknapt en er is tegenwoordig een zwembad. De kamers hier zijn basic maar schoon en alles wat je nodig hebt is aanwezig. Eigenaren zijn twee echtparen uit Barcelona, heel vriendelijk en gastvrij. Zij vertellen ons dat doña Maria Mela die de lodge voorheen runde inmiddels is overleden en dat haar zoon alles aan hen heeft verkocht.

Er is al veel werk verricht en zij hebben een paar mooie wandelingen uitgezet die wij allemaal gelopen hebben. Sommigen zelfs meerdere keren omdat daar het manakin zat, een heel bijzonder vogeltje met een heel bijzonder gedrag. Ze zijn razendsnel, hippen steeds op en neer en maken daarbij een geluid dat lijkt op biljartballen die tegen elkaar tikken. Verder is er in de tuin zoveel te zien en worden we zowel door de eigenaren als de tuinman steeds gewezen op bijzonderheden. Nestje met jonge kolibries, de leguanen, de toekans en op een middag landen er 6 rode ara’s in de boom achter het restaurant. Nou dichter bij komen ze niet en de camera’s van de aanwezig gasten draaien op volle toeren. Ook de groene ara (lapa verde) zien we steeds vaker overvliegen. Toen we in 2000 de eerste keer naar Costa Rica gingen hebben we bij La Quinta in Sarapiqui nog een amandelboompje geplant voor een project dat daar opgezet werd t.b.v. terugkeer van de lapa verde. Nou dat heeft geholpen 😉 Drie dagen hebben we bij Gran Gavilan genoten van de gastvrijheid, omgeving en elke dag andere ontbijtjes. Erg welkom en weer eens wat anders na 4 weken “Gallo pinto” als ontbijt.

Vrijdag 4 februari reizen we weer verder en vragen een taxi te bellen om ons naar de busterminal te brengen. Geen sprake van, een van de eigenaren staat erop ons brengen, maar niet voordat de tuinman nog met een boomslangetje aan komt dragen dat hij tussen de struiken gevonden heeft. Na deze bewondering en een hartelijk afscheid gaan we toch echt weg.

We willen dit jaar heel graag weer een keer naar Tortuguero  waar we in 2012 voor het laatst waren. Dat is in één dag niet te halen en daarom hebben we een overnachting geboekt in Cariari. Eerst dus de bus naar Guapiles waar we in twee uur heen rijden en waar we over moeten stappen op de bus naar Cariari. Bij aankomst blijkt de bus klaar te staan voor vertrek, eigenlijk moeten we eerst een kaartje kopen aan het loket, maar de chauffeur helpt ons met de bagage, vraagt 1000 colones (€ 1,40) voor 2 kaartjes en we vertrekken. Pura Vida! En om de service helemaal compleet te maken worden we na 1,5 uur ook nog eens voor hotel Vista al Tortuguero afgezet met de mededeling dat de eerste bus naar Pavones, waar de boot naar Tortuguero gaat, morgenochtend om 5.00 uur vertrekt vanaf de terminal. Muchas gracias señor.

Hotel Vista al Tortuguero is een soort drive-in. Simpele kamers maar alles aanwezig wat je nodig hebt voor een overnachting. De meeste gasten komen hier met de auto die je voor de deur van je kamer parkeert en de volgende ochtend ben je dan op tijd in Pavones. Maar wij reizen met openbaar vervoer dus vragen aan de eigenaresse van het hotel of ze voor morgenochtend een taxi naar de busterminal kan regelen. Dat kan, maar als we willen kan zij vanavond een “shared”-taxi regelen die ons voor $ 5 p.p. naar Pavones brengt, klinkt heel aantrekkelijk dus doe maar. We gaan Cariari even bekijken, provinciestadje waar het een drukte van belang is, veel supermarkten, straatverkoop en veel toeristen op doorreis van en naar Tortuguero. Wat eten, een broodje voor morgenochtend  kopen en inderdaad “shared”-taxi is geregeld: morgenochtend om 7.00 uur komt Carlos. Nou ja, dat wordt uiteindelijk met heel veel excuses 7.30 uur, maar dan gaat het snel. Wij zijn de enige 2 passagiers en om 8.00 uur staan we al in Pavones, waar wij dachten met transporte publico naar Tortuguero te varen. Niks ervan, Carlos heeft ondertussen gebeld met een van zijn vrienden en er is een boot met nog plaats voor 2 personen op ons blijven wachten. Bagage wordt meteen vanuit de taxi in de boot geladen en voor nog eens $ 5 p.p. en een geweldig mooie tocht door de canales, staan we 2 uur later op de kade van Tortuguero. Daar staat een mevrouw ons op te wachten, met onze namen op een papier en een jongen die met een fietskarretje onze bagage naar cabinas Balcon Del Mar brengt. Geen idee hoe ze wisten wanneer wij aan zouden komen, maar hotel was gereserveerd en misschien bij elke boot het bordje laten zien tot er iemand reageert 🤣

Zijn natuurlijk veel te vroeg bij het hotel, maar de kamer is klaar, de eigenaar don Lois Emilio schrijft ons in en we kunnen naar de kamer. Simpel, maar hartstikke schoon en alles wat we nodig hebben is aanwezig, zo niet dan zorgt don Lois wel dat het er komt. De cabinas liggen aan zee en op 5 minuten lopen van het centrum van Tortuguero met de kleurrijke Caraibische huizen, gezellige restaurantjes, overal muziek en aan de rand van het Nationaal Park. De vorige 3 keer dat we hier waren logeerden we bij Laguna of Mawamba-lodge, wat verder van het dorp af, boot, excursies en de maaltijden inclusief, maar dit jaar hebben we ervoor gekozen zelf vervoer, excursies en een verblijf in het dorp te regelen en dat is prima bevallen.

Zondag 6 februari meteen al om 5.00 uur opstaan want we hebben een kanotocht geboekt bij het plaatselijke bureautje dat alleen met lokale gidsen werkt. Beetje lastig instappen zo’n kano, maar het lukt en met z’n vijven + gids peddelen we door de canales de Tortuguero, echt prachtig en je komt op deze geruisloze manier natuurlijk heel dicht bij de dieren. Na 3,5 uur op een houten bankje in de kano is het uitstappen niet heel eenvoudig en soepel, pijn in de rug, knieën en heupen haha, maar blij dat we het gedaan hebben. Heel veel gezien, erg genoten en zo af en toe moet je je grenzen verleggen. Maar we worden toch ouder 😜🤣

Maandagochtend komt don Lois vragen of we misschien twee dekens willen want het is vannacht nogal afgekoeld (23 graden) en hij vroeg zich af of we het, net als hij, koud hadden gehad. Nou dat viel wel mee, maar toch lief dat hij aan ons denkt. Sowieso komt hij waarschuwen als er ara’s of apen in de tuin zitten en hij geeft ons de goede tip om een keer naar San Franscisco te gaan bij Cerro Tortuguero. Met de periferico-boot voor 1000 colones naar San Francisco en de trail te lopen. Kan ook georganiseerd maar dan ben je uiteraard veel duurder uit en don Lois heeft wel door dat deze chicos dat best zelf kunnen. 

Maar eerst vandaag de Sendero Jaguar lopen die naast de cabinas begint. Bij de ingang staan de instructies die je moet volgen wanneer je een jaguar tegen komt en aan de rand van het dorp zitten camera’s en bewegingsmelders op de bomen voor het geval dat. Er lopen redelijk wat mensen deze tocht en het is overdag dus we zijn niet zo bang een jaguar tegen te komen wel zien we heel veel mooie andere dieren op het pad dat door de jungle langs de zee doorloopt tot aan de officiele ingang van Nationaal Park Tortuguero.

Dinsdag gaan we om 11.00 uur met het transporte periferico naar San Francisco, is ongeveer een half uurtje varen. Wanneer we halverwege zijn, stopt de bootsman plotseling en begint enthousiast te wijzen “delfines”. Wow, dat pikken we toch maar mooi mee. We varen een klein stukje terug zodat iedereen in de gelegenheid is de dolfijnen goed te bekijken en pas als dat het geval is gaan we verder. San Francisco is een klein rustig dorp aan het uiterste puntje van Tortuguero aan de Caraibische Oceaan met een paar restaurantjes, lodges, winkeltjes, en natuurlijk de trail naar de vulkaan. Heel mooi allemaal en de moeite van een bezoekje waard. Om 15.00 uur vaart de boot weer terug naar Tortuguero, maar voor die tijd lunchen we bij restaurant Maku aan de “haven” (een paar omgekeerde bierkratten en autobanden) Bestelling van Johan komt vrij snel, mijn visje duurt wat langer. “Ik moest hem eerst nog vangen” zegt de eigenaar met een schaterende lach en maakt ondertussen met veel humor een praatje over van alles en nog wat terwijl zijn vrouw het visje bakt. ‘s Avonds sluiten we ons verblijf in Tortuguero af met een etentje bij restaurant Mi Niño en alles op een rijtje zettend zijn we blij dat we deze 4 dagen in het dorp geweest zijn.

Iedere ochtend wakker worden van de brulapen en het gekrijs van de groene ara’s oftewel Guacamaras zoals men ze hier noemt. Naar het dorp lopen voor een ontbijtje, lunch of avondeten, met een biertje of guaro/fresca de dag afsluiten op het strand en na 4 dagen gegroet en herkend worden door de buurtbewoners. “Cómo estás? Buenas dias señores, Hola chicos, Hola guapa, Hey hembra” en natuurlijk Pura Vida. De kinderen worden wat vrijer als ze in het Spaans antwoord krijgen en dan is het hek van de dam. We weten nu wie broertjes, zusjes, neefjes en nichtjes van elkaar zijn. Allemaal gek op voetbal en één beweert dat hij een zoon van Messi is 😜 Apen, toekans, oropendolas, trogons, perroquets, ara’s, leguanen, kleine hagedisjes, je komt ze allemaal tegen in het dorp. 

Woensdag 9 februari nemen we afscheid van don Lois en bedanken hem voor zijn goede zorgen en gastvrijheid.  Een van zijn medewerkers brengt onze bagage naar de haven met een soort kruiwagen en daar ligt de boot klaar die om 7.00 uur via Parismina naar Moin vertrekt. We worden uitgezwaaid door de mevrouw bij wie we deze reis naar Cahuita geboekt en een borg betaald hebben. Lange tocht die geen moment verveelt, er is zoveel moois te zien onderweg. Tussenstop in Parismina om te tanken en het resterende bedrag nog even te betalen, om 10.30 uur komen we in Moin aan. Daar staat een busje klaar dat ons naar Cahuita brengt en 2 anderen naar Puerto Viejo de Talamanca.

In Cahuita hebben we via Booking.com een apartement geboekt bij Marfi In. We weten ongeveer waar het zou moeten zitten en volgens de foto’s zou het een geel huis zijn. In Costa Rica heb je ook niet echt adressen, dus er staat zoiets van “200 meter ten oosten van de bank” maar op die plek staat een wit huis zonder naam. Chauffeur gaat bellen en dan blijkt dat we voor de deur staan, toch bij het witte huis. Jocelyn komt naar buiten en ja hoor, klopt we hebben geverfd.

Leuk apartement hebben we hier, met balkon, een slaapkamer, kitchenette en een “Costa Ricaanse” zithoek, d.w.z. er staat een bank 😉 Voldoende voor ons en we gaan het hier de komende 4 dagen wel maken. We zitten in het centrum en vlakbij de ingang van het Nationaal Park.

Vrijdag 10 februari, natuurlijk eerst een bezoekje aan het NP. Cahuita is een van de parken waar je geen entreekaartje hoeft te kopen maar een donatie op prijs gesteld wordt. Vanwege Covid wel mondkapjes, handen ontsmetten en inschrijven. Eenmaal in het park mogen de mondkapjes af en lopen we de route naar Punta Uvita, 3,5 km heen en 3,5 km terug. Eerste stukje is het nog redelijk druk vanwege groepen die met gids het park in gaan, maar die hebben meestal haast omdat het een onderdeel is van de reis en dus beperkt tijd. Wij hebben tijd zat en nemen die ook om op ons gemak alles te bekijken. Meteen bij de ingang al een waterschildpad, op 2 plekken luiaards hoog boven in de boom, wasbeertjes die ons pad kruisen, brulapen en de brutale capucijneraapjes, een vine-snake (ongevaarlijk boomslangetje) maar o zo mooi en een kleine miereneter. Door al dit moois zijn wij na 2,5 uur pas bij Punta Uvita en dan moeten we de 3,5 km nog terug. Terug gaat iets sneller met toch nog de nodige tussenstops omdat er weer een miereneter, aap, wasbeer of hagedis te zien is. Een gesprekje met een Belgische jongen die in Costa Rica is voor een cursus Spaans en zijn moeder en zus op bezoek heeft. Tot slot als cadeautje zit er bij de uitgang nog een boa in de boom en in het dorp twee keelbilled toucans. Uiteindelijk gaan we om 15.00 uur pas lunchen, maar wat is het ook hier weer mooi.

Vannacht heeft het geregend en we hopen erop wat kikkers te zien, het is extreem droog overal. We wandelen een lang  stuk langs Playa Negra, langs Atlantida lodge en Chiao’s paradise waar we in 2002 voor het eerst kennismaakten met Cahuita. Atlantida is erg gemoderniseerd, Chico heeft buren gekregen en is niet meer het enige restaurant aan deze kant van Cahuita. Blijft een leuke plek, morgen nog een keer naar het NP en dan vertrekken we zondag naar Puerto Viejo de Talamanca.

Ondertussen heeft ons ook het nieuws bereikt dat Costa Rica vanuit NL aangeduid is als “zeer hoogrisicogebied”. Voor ons met onze 3 vaccinaties betekent dat, dat we bij thuiskomst niet in quarantaine hoeven, maar wel moeten testen voor we hier in het vliegtuig stappen. Doen we gewoon, maar snappen er echt helemaal niks van. Maar dat is zorg voor over 12 dagen en wie weet is er dan weer van alles veranderd.

Voorlopig blijven we hier nog steeds genieten van het weer, de mensen en de natuur.

Groeten en Pura Vida,

Johan en Henny