Van Thailand 🇹🇭 naar Maleisië 🇲🇾

Selamat hari,

Dank jullie wel voor de leuke en gezellige reacties op ons vorige verslag. Ondertussen reizen wij vrolijk verder dus hierbij weer een update.

Maandag 25 maart gaan we Koh Lipe en dus ook Thailand verlaten. We hebben 2 tickets voor de speedboat van Bundhaya om 12.30 uur geboekt die ons in 1,5 uur naar Kuah Jetty op Langkawi zal brengen. Twee uur van tevoren dienen we aanwezig te zijn om in te checken en het nodige bij de Thaise douane af te handelen. Paspoorten worden gestempeld en verzameld, krijgen we straks op de boot weer terug. Beetje vreemd, je paspoort afgeven maar we weten van vorige keren dat dit helemaal goed komt. Ook hier krijgen we weer een oranje sticker “Langkawi” op ons shirt en de bagage wordt gelabeld met dezelfde kleur. Tevens wordt ons gevraagd een barcode te scannen om een formulier in te vullen en ons digitaal te registreren voor toegang tot Maleisië. Nieuwe regel vanaf 1 januari 2024.  Helemaal prima, ware het niet dat wij en velen met ons hier geen internet hebben. Ook al geen probleem, komt ook goed op de boot zegt men. Evenals onze bagage die in een longtail geladen wordt om af te voeren. Raar idee, geen paspoort, geen koffers, alleen een oranje sticker en een volgnummer. Wij en onze medepassagiers vertrouwen er maar op. Tegen 12.00 uur worden we “one by one” in een rij gedirigeerd en gaan we op afroep van ons volgnummer met een longtail naar de grote speedboat die iets verder op zee ligt. Binnen de kortste keren is iedereen aan boord en kunnen we vertrekken. Zodra we varen komt de bemanning onze paspoorten gestempeld en wel teruggeven. Landen worden afgeroepen, want van zoveel nationaliteiten de namen goed uitspreken is altijd lastig 😉 Volgende stap is dat een van de bemanningsleden met zijn telefoon voor iedereen zonder internet de MDAC (Malasyan Digital Arriving Card) in komt vullen. En als we in de haven van Kuah Jetty aankomen is alle bagage er,  bij de douane alles geregeld en mogen we Maleisië in.

Druk bij de atm’s want bijna alle uit Thailand aangekomen reizigers moeten Maleise Ringitts hebben en voor de taxichauffeurs is dit een uitgelezen plek om hun diensten aan te bieden en elke toerist aan te klampen. Er loopt een soort van coördinator rond die de bestemmingen vraagt, een prijs afspreekt en een chauffeur toewijst. Binnen een half uur zijn we bij het door ons geboekte hotel: Paretto in Pantai Chenang. Mooie kamer met een huis-, slaap- en badkamer en balkon met uitzicht op zee. Vier jaar geleden waren we hier ook, dus zodra we geïnstalleerd zijn, tijd voor een biertje aan zee. Onze favoriete bar “Thirstday” is alleen nog een door onkruid overwoekerde bouwval en het geweldige Chinese visrestaurant “Orchid Ria” is ook gesloten. Ernaast is nu een mega-bouwplaats waar een groot hotel zal gaan komen. We komen bij een ander, ook gezellig, strandtentje terecht en horen daar dat na Covid veel veranderd is, toeristen wegblijven en veel kleinere zaken daardoor failliet gegaan. Hotelketens kopen de grond op en zetten grote hotels neer. Orchid Ria kon zich hier niet mee verenigen dus bouwt op dit moment een nieuw restaurant op een andere plek. 

Dinsdag 26 maart wandelen we via Laman Padi met de rijstvelden en waterbuffels naar de vissershaven van Pantai Chenang. Prachtige vogels en ook hier lemuren, mooie plekjes en gelukkig is hier niet zo heel veel veranderd en alles nog even mooi. Elke dag na de lunch even een siësta op de kamer want het is heet. We kunnen wel wat hebben, maar 35 graden is ook ons te gortig. Laat op de middag richting strand om voor het avondeten een drankje te doen en van de zonsondergang te genieten. Vandaag komen we een Nederlands echtpaar tegen en raken aan de praat. Diny en Ton, zojuist aangekomen in Pantai Chenang, 2 weken onderweg en dit is hun laatste adres. We wisselen wat reiservaringen uit, Diny maakt een foto van de zonsondergang en de plek waar we zitten om door te sturen naar hun dochter die hier in 2020 is geweest. Lang leve Whatsapp, dochterlief herkent de plek en stuurt een foto door van Bilal die hier zou moeten werken. En ja hoor, die werkt er nog. Mama Diny legt via een Whatsapp-belgesprekje contact en lang verhaal kort;  Bilal komt na dit telefoongesprekje met een ijsemmer vol biertjes als cadeau van hem voor papa Ton, mama Diny en hun vrienden (wij dus 😉) en we moeten blijven tot 20.00 uur want dan komt er een grote vuurshow. Geen tijd meer om ons op te frissen en ergens te gaan eten, dus we bestellen maar satay met frietjes en zo hebben we ongepland een hele gezellige avond op het strand.

Woensdag zijn we een maand onderweg en gaat Johan naar de barbershop om zijn baard en kapsel te laten fatsoeneren. Haren flink gekortwiekt, maar dat is wel lekker bij deze temperatuur en de baard wordt keurig onder handen genomen. Neus- en oorharen verwijderd en tot slot een hoofd-, nek- en schoudermassage.
We lopen vandaag ook nog even naar Pantai Tengah waar de grote resorts staan. Veel Chinezen worden hier met bussen afgeleverd en alles is even potsierlijk. Veel herrie, harde muziek en in een dichte ruimte met veel glas en airco kijken de gasten naar het strand en de zee, of ze gaan van top tot teen ingepakt het water in. Ook nergens een gezellig plekje om even wat te eten of te drinken. Mooi om je even te verbazen, maar niet onze stijl 🤨

Donderdag lopen we nog een keer het achterland in, naar de rijstvelden en de haven om vogels te spotten en nog een keer naar het strand om van de zonsondergang te genieten en vis te eten, een relaxt dagje om Langkawi af te sluiten.

Vrijdag 29 maart vertrekken we naar Penang. Sinds Covid vaart er geen veerboot meer van Langkawi naar Penang en ben je genoodzaakt te vliegen. Vlucht duurt 40 minuten en met een goedkoop ticket via Air Asia ben je snel in Georgetown. 8.00 uur checken we uit bij hotel Paretto en krijgen allebei een toilettasje van het hotel als aandenken. Taxi is snel gevonden in de straat en binnen een kwartier zijn we op de luchthaven van Langkawi. Vertrektijd is 10.25 uur, boarden 9.45 uur gaat snel en om 10.15 uur gaan we al vliegen. 11.00 uur landen op Penang en dan op zoek naar de bushalte voor bus 102 van Rapid Penang waarmee we in 2 uur rechtstreeks naar ons hotel in Batu Ferringhi kunnen. Er vertrekken allerlei bussen en bus 102 staat klaar, maar er is geen chauffeur. Uiteraard komt er een taxichauffeur die ons wel wil brengen en meteen voor een schappelijke prijs een rondritje langs de bezienswaardigheden van Georgetown wil doen. Iemand anders verzekert ons dat de chauffeur zo zal komen maar even een kwartiertje pauze heeft. Maar na drie kwartier is er een hele vriendelijke oudere mijnheer die ons adviseert bus 401E naar Komtar (waarvan we er al zeker 6 voorbij hebben zien komen) te nemen en daar is dan de mogelijkheid over te stappen op 2 lijnen die allebei naar Batu Ferringhi gaan. Hij maakt ons erop attent zoveel mogelijk gepast te betalen want buschauffeurs hebben geen wisselgeld. Voor jullie beeld: de rit kost voor 2 personen 6 ringitt (€ 1,20) 😉  Zelf gaat mijnheer ook met deze bus en wijst ons ondertussen op allerlei bezienswaardigheden onderweg, vertelt ons dat hij in zijn jonge jaren als backpacker door Europa gereisd heeft ook in Nederland is geweest en nog altijd blij wordt als hij Nederlanders ontmoet ☺️ Een dik uur later komen we aan bij de busterminal van Komtar bedanken onze vriendelijke mijnheer en stappen binnen 5 minuten over op de juiste bus die ons in nog eens een uur naar het Bayview hotel brengt. Mooi hotel, prachtige grote kamer en een balkon met links uitzicht op de bergen en rechts op zee.

Heerlijk om hier in Batu Ferringhi te vertoeven, starten elke dag met een uitgebreid ontbijt, heerlijk zwembad in de prachtige tuin, fijn strand om langs te wandelen, restaurantjes, avondmarkt en foodcourt op loopafstand. Bushalte voor de deur en voor de bezienswaardigheden wat verder weg ben je voor een paar ringitt waar je wezen wil.

Zondag 31 maart, Pasen in NL maar daar merken we hier helemaal niks van. Men is hier overwegend Moslim of Hindoe. De Ramadan duurt nog tot 10 april en vanaf 7 april krijgen de scholen al vakantie. Benieuwd of we daar iets van gaan merken. Wij gaan vandaag naar Nationaal Park Pulau Pinang, 20 minuten met de bus naar Teluk Bahang en vanaf de halte is het nog 1 km lopen naar de ingang. Het park ligt aan zee en van hieruit kun je ook een bootexcursies maken, maar wij kiezen voor een wandeling. We moeten ons registreren bij de ingang en men vraagt naar onze leeftijd. 70? Oké, dan is de toegang gratis, iedereen ouder dan 60 mag voor niks naar binnen. We krijgen een free-ticket en kunnen doorlopen. Er zijn verschillende routes en wij besluiten de kortste te nemen vanwege de hitte en omdat de ervaring ons heeft geleerd dat we vaak stil staan om de omgeving goed te bekijken te fotograferen en te filmen. Eerste stuk is een redelijk begaanbaar pad langs de zee en we zien een paar makaken. Eenmaal een bruggetje over begint het klim- en klauterwerk over rotsen, boomstronken en smalle paadjes. We moeten elkaar helpen en vasthouden met ondersteuning van hier en daar wat railingen. Na een half uurtje besluiten we dat dit het niet gaat worden, we hebben onze aandacht veel te hard nodig om het pad te volgen en zien dus helemaal niks van de omgeving, laat staan mooie planten of dieren. Draaien om en klimmen en klauteren terug naar de ingang. Snappen nu ook waarom je als 70-jarige niet hoeft te betalen 😂🤣 

Op loopafstand van het Nationaal Park is ook een overdekte vlinder- en insectentuin, hebben we al eens bezocht en was niet echt bijzonder, maar we herinneren ons ook dat er een mooi park naast lag met mooie aangelegde paden door de tuinen. Helaas, park is er niet meer en men heeft hier nu een pretpark geopend met een glijbaan van meer dan 1 km lang en het wereldrecord Zipplinen. Jammer, maar er zal wel vraag naar zijn. Deze dag is niet helemaal gelopen zoals we van tevoren hadden bedacht, maar je kunt niet alles hebben.

Omdat we vanaf woensdag naar de Perhentians willen reizen zijn we druk op zoek naar een mogelijkheid hoe daar te komen. Is nog niet zo eenvoudig, hotel is het probleem niet, maar vervoer wordt lastiger. Via internet komen er diverse nogal onduidelijke opties voorbij en bij het hotel kunnen ze ook niet echt adviseren. Doen erg hun best en komen uiteindelijk tot de conclusie dat we met een bus vanuit de terminal Sungai Nibong of vanuit Butterworth kunnen reizen. Of eerst naar Kuala Lumpur en van daaruit met de nachtbus. Het reisbureautje tegenover het hotel, raadt aan via Sungai Nibong met de bus te gaan en vooraf een ticket te kopen om zeker te zijn van een plaats. Kan in Georgetown bij Komtar. Maandag gaan we dus naar Georgetown, maar eenmaal daar blijkt dat er allerlei tickets verkocht worden behalve naar Kuala Besut 🤨 Daarvoor moeten we naar Sungai Nibong, zit niks anders op. Al met al heen en terug 1 uur en 3 kwartier in de bus, maar wel een mooie sightseeing door Georgetown, niet echt een straf dus en we maken er maar het beste van. Bovendien hebben we 2 gereserveerde plaatsen in de bus van woensdagochtend 9.00 uur kunnen regelen. Half uur van tevoren aanwezig zijn om in te checken dus we bespreken bij het hotel een taxi en i.v.m. “trafficjam” adviseert men ons 6.00 uur vanuit Batu Ferringhi te vertrekken.

Dinsdag 2 april laatste dag in het heerlijke Bayview hotel, dagje relaxen, ons voorbereiden op een lange reisdag morgen, een wandelingetje langs het strand, ook hier mooie vogels en weer een nieuwe aantekening op onze kaart: de stork-billed Kingfisher 👌 

Voor dit moment iedereen de hartelijke groeten, we blijven nog een paar weken onderweg en tot het volgende verslag.

Johan en Henny